Edward Ciuk: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| (Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 11: | Linia 11: | ||
|miejsce śmierci = Warszawa | |miejsce śmierci = Warszawa | ||
|przyczyna śmierci = | |przyczyna śmierci = | ||
|miejsce spoczynku = | |miejsce spoczynku =Cmentarz Bródnowski w Warszawie | ||
|zawód = inż. geolog | |zawód = inż. geolog | ||
|odznaczenia = | |odznaczenia = Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski | ||
|commons = | |commons = | ||
|wikiźródła = | |wikiźródła = | ||
| Linia 19: | Linia 19: | ||
|www = | |www = | ||
}} | }} | ||
'''Edward Ciuk''' (ur. [[10 października]] [[1909]] w [[Łagisza|Łagiszy]] koło [[Będzin|Będzina]], zm. [[8 marca]] [[1995]] w Warszawie) – wybitny geolog, badacz zasobów węgla brunatnego. | |||
--- | |||
==Życiorys== | |||
Edward Ciuk rozpoczął naukę w wieku 20 lat w [[Państwowa Szkoła Górniczo-Hutnicza w Dąbrowie Górniczej|Państwowej Szkole Górniczo-Hutniczej w Dąbrowie Górniczej]], znanej popularnie jako „Sztygarka”, którą ukończył. Po wojnie kontynuował edukację na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, wybierając Wydział Geologiczno-Poszukiwawczy, gdzie uzyskał tytuł magistra geologii. | |||
W latach [[1934]]-[[1939]] zajmował stanowisko asystenta dr. Adama Piwowara w dąbrowskiej szkole górniczej. Następnie samodzielnie prowadził wykłady z zakresu mineralogii, petrografii, geologii oraz nauki o złożach surowców mineralnych. W latach [[1937]]-[[1939]] studiował także na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Był uczestnikiem kampanii wrześniowej w [[1939]] roku. | |||
W | |||
Po zakończeniu wojny Edward Ciuk podjął się odtworzenia zbiorów szkolnego Muzeum Geologicznego w [[Dąbrowa Górnicza|Dąbrowie Górniczej]], którym kierował do [[1950]] roku. Muzeum to, podobnie jak sam budynek szkoły, uległo dewastacji podczas II wojny światowej. | |||
Był wieloletnim pracownikiem Państwowego Instytutu Geologicznego (PIG) w Warszawie, gdzie zapoczątkował prowadzenie badań geologicznych zniszczonych kopalń węgla brunatnego. W ramach swojej pracy w Instytucie pełnił funkcję kierownika działu. Zajmował się złożami w Dolnym Śląsku, Ziemi Lubuskiej i Wielkopolsce. Opracował pierwszy rejestr zasobów węgla brunatnego, a następnie bilans tego surowca. Z jego inicjatywy, w latach [[1952]]-[[1960]], prowadzone prace poszukiwawcze w osadach mioceńskich na Niżu Polskim doprowadziły do udokumentowania wielu złóż węgla brunatnego (m.in. Adamów, Uniejów, Gubin, Mosty, Rogoźno), w tym niektórych o bardzo dużych zasobach. W latach [[1961]]-[[1975]] PIG pod jego kierunkiem zbadał budowę, jakość i zasobność złóż Bełchatowa, Złoczewa oraz tak zwanych rowów wielkopolskich. | |||
W [[1956]] roku Centralna Komisja Kwalifikacyjna Pracowników Nauki przyznała Edwardowi Ciukowi tytuł naukowy docenta. W [[1972]] roku Rada Państwa nadała mu tytuł profesora nadzwyczajnego nauk przyrodniczych. Jego badania nad węglonośnością trzeciorzędu Polski oraz cały jego dorobek naukowy stawiają go w czołówce polskich ekspertów w tej dziedzinie geologii. | |||
Edward Ciuk był również organizatorem Katedry Geologii i Mineralogii Politechniki Wrocławskiej, pełniąc funkcję kierownika Katedry Geologii i Petrografii na Politechnice Wrocławskiej w latach [[1967]]-[[1968]]. | |||
Na emeryturę przeszedł w [[1979]] roku, jednak nadal pracował jako konsultant naukowy. | |||
==Odznaczenia, wyróżnienia i członkostwa== | |||
Edward Ciuk był członkiem Honorowym Porozumienia Producentów Węgla Brunatnego. Za swoją działalność górniczą został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Otrzymał również Srebrny Krzyż Zasługi i Złoty Krzyż Zasługi. Pod koniec życia uhonorowano go złotymi odznakami "Zasłużony dla Polskiej Geologii" i "Zasłużony dla Energetyki". | |||
W [[1991]] roku został mianowany [[Honorowi Obywatele Miasta Dąbrowa Górnicza|Honorowym Obywatelem Dąbrowy Górniczej]]. | |||
Był powołany na członka Polskiej Akademii Nauk i pełnił funkcję eksperta Organizacji Narodów Zjednoczonych. Był także członkiem Polskiego Towarzystwa Geologicznego. | |||
Edward Ciuk był autorem i współautorem ponad 150 publikacji naukowych i popularnonaukowych, a także ponad 350 opracowań archiwalnych oraz kilkuset ekspertyz, opinii, koreferatów i recenzji. | |||
''Biogram opracowała '''Karolina Szymkowska''''' | |||
[[Kategoria:Zagłębiowskie Biogramy|Ciuk, Edward]] | [[Kategoria:Zagłębiowskie Biogramy|Ciuk, Edward]] | ||
[[Kategoria:Ludzie urodzeni w Łagiszy|Ciuk, Edward]] | [[Kategoria:Ludzie urodzeni w Łagiszy|Ciuk, Edward]] | ||
[[Kategoria:Ludzie urodzeni w Będzinie|Ciuk, Edward]] | [[Kategoria:Ludzie urodzeni w Będzinie|Ciuk, Edward]] | ||
[[Kategoria:Publicyści|Ciuk, Edward]] | |||
Aktualna wersja na dzień 06:39, 8 lip 2025
| Zagłębiowskie Biogramy | |
 Edward Ciuk | |
| Imię i nazwisko | Edward Ciuk |
| Data i miejsce urodzenia | 10 października 1909 Będzin - Łagisza |
| Data i miejsce śmierci | 8 marca 1995 Warszawa |
| Miejsce spoczynku | Cmentarz Bródnowski w Warszawie |
| Zawód | inż. geolog |
| Odznaczenia | |
| Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski | |
Edward Ciuk (ur. 10 października 1909 w Łagiszy koło Będzina, zm. 8 marca 1995 w Warszawie) – wybitny geolog, badacz zasobów węgla brunatnego.
---
Życiorys
Edward Ciuk rozpoczął naukę w wieku 20 lat w Państwowej Szkole Górniczo-Hutniczej w Dąbrowie Górniczej, znanej popularnie jako „Sztygarka”, którą ukończył. Po wojnie kontynuował edukację na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, wybierając Wydział Geologiczno-Poszukiwawczy, gdzie uzyskał tytuł magistra geologii.
W latach 1934-1939 zajmował stanowisko asystenta dr. Adama Piwowara w dąbrowskiej szkole górniczej. Następnie samodzielnie prowadził wykłady z zakresu mineralogii, petrografii, geologii oraz nauki o złożach surowców mineralnych. W latach 1937-1939 studiował także na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Był uczestnikiem kampanii wrześniowej w 1939 roku.
Po zakończeniu wojny Edward Ciuk podjął się odtworzenia zbiorów szkolnego Muzeum Geologicznego w Dąbrowie Górniczej, którym kierował do 1950 roku. Muzeum to, podobnie jak sam budynek szkoły, uległo dewastacji podczas II wojny światowej.
Był wieloletnim pracownikiem Państwowego Instytutu Geologicznego (PIG) w Warszawie, gdzie zapoczątkował prowadzenie badań geologicznych zniszczonych kopalń węgla brunatnego. W ramach swojej pracy w Instytucie pełnił funkcję kierownika działu. Zajmował się złożami w Dolnym Śląsku, Ziemi Lubuskiej i Wielkopolsce. Opracował pierwszy rejestr zasobów węgla brunatnego, a następnie bilans tego surowca. Z jego inicjatywy, w latach 1952-1960, prowadzone prace poszukiwawcze w osadach mioceńskich na Niżu Polskim doprowadziły do udokumentowania wielu złóż węgla brunatnego (m.in. Adamów, Uniejów, Gubin, Mosty, Rogoźno), w tym niektórych o bardzo dużych zasobach. W latach 1961-1975 PIG pod jego kierunkiem zbadał budowę, jakość i zasobność złóż Bełchatowa, Złoczewa oraz tak zwanych rowów wielkopolskich.
W 1956 roku Centralna Komisja Kwalifikacyjna Pracowników Nauki przyznała Edwardowi Ciukowi tytuł naukowy docenta. W 1972 roku Rada Państwa nadała mu tytuł profesora nadzwyczajnego nauk przyrodniczych. Jego badania nad węglonośnością trzeciorzędu Polski oraz cały jego dorobek naukowy stawiają go w czołówce polskich ekspertów w tej dziedzinie geologii.
Edward Ciuk był również organizatorem Katedry Geologii i Mineralogii Politechniki Wrocławskiej, pełniąc funkcję kierownika Katedry Geologii i Petrografii na Politechnice Wrocławskiej w latach 1967-1968.
Na emeryturę przeszedł w 1979 roku, jednak nadal pracował jako konsultant naukowy.
Odznaczenia, wyróżnienia i członkostwa
Edward Ciuk był członkiem Honorowym Porozumienia Producentów Węgla Brunatnego. Za swoją działalność górniczą został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Otrzymał również Srebrny Krzyż Zasługi i Złoty Krzyż Zasługi. Pod koniec życia uhonorowano go złotymi odznakami "Zasłużony dla Polskiej Geologii" i "Zasłużony dla Energetyki".
W 1991 roku został mianowany Honorowym Obywatelem Dąbrowy Górniczej.
Był powołany na członka Polskiej Akademii Nauk i pełnił funkcję eksperta Organizacji Narodów Zjednoczonych. Był także członkiem Polskiego Towarzystwa Geologicznego.
Edward Ciuk był autorem i współautorem ponad 150 publikacji naukowych i popularnonaukowych, a także ponad 350 opracowań archiwalnych oraz kilkuset ekspertyz, opinii, koreferatów i recenzji.
Biogram opracowała Karolina Szymkowska
